تولد

از همون اولشم شانس نداشتم 

شما بگین شانس من میگم چییی هستت؟؟ 

تولد 18سالگیم نزدیکه و من توی تموم این سالها یه بارم تولد ندیدم 

بچه که بودم پسر عمم تک پسر بود و عزیز و هرسال براش تولد میگرفتن خیلی دوست داشتم یه بارم واس من تولد بگیرن. همینطوری هرسال بزرگ شدم و حتی مامان نمیدونست من تولدم کی هست.

شاید انقدر از تولد متنفر نمیشدم اگه واسه آبجی هم تولد نمیگرفتن .یجورایی بعد اون روز یه قسمت از قلبم سیاه شدو درش قفل:| (همون قسمت مربوط به تولد)

هروقت حرف از تولد میشه میگم: شما بچتون فقط زهراس من نمیدونم برا چی بدنیا اومدم یه بار نشد همینطور خشک و خالی تبریک بگین تا حداقل دلم خوش بشه که بعله منم هستم :(

وسط همین بحث کردنام و بغض کردنام مامان قول میده که دیگه سال بعد برا تولدم کیک بخره:| تقریبا الان هفت هشت سالی میشه که هرسال بعد بحث کردن و... مامان این قول رو میده و فراموش میکنه

زنداداشم گفت امسال بیا خودم برات تولد میگیرم گفتم یادته پارسال هم همین حرف رو زدی و من اومدم حتی شب قبلش یادآوری کردم که فردا تولدمه ولی فرداش هیشکی یادش نبود :(

اصن اینا به کنار 

روز تولدم همه نشسته بودن یهو بلند شدم گفتم :خبر دارین که امروز تولدمه ها :)

بابا: بیخیال بابا 😕

مامان : 😕

ابجی : اخیییی 🙂

من 😬😡😡😑😑😑

کاش یه تبریکی میگفتن حداقل

تولد 18سالگیم خیلی برام مهمه کاش حداقل اون روز یکی بهم تبریک بگه 😢😢